خدایا این همه بی عدالتی! خدایا بسیارند که ظلم می کنند و به حرام رزق به دست می آورند و به قیمت خسارت دیدن دیگران از مسئولیت خود سر باز زده و از آنچه قانونا به و شرعا به عهده آنان است شانه خالی کرده و وقت خود به بطالت می گذرانند و حاضر نیستند برای مسئولیتی که متعهد آنند و در قبال آن وجه دریافت می کنند، خود را به سختی اندازند.و نیز بسیارند کسانی که به راحتی برای منافع خود دیگران را به درد سر می اندازند برای تکیه بر چیزی که وصل به این دنیا و امور این دنیایی صرف است، و همه اینها به خاطر فراموش کردن خداوند است و یا به خاطر این است که به دروغ خدا خدا می گویند و ادعای تکیه بر او را دارند. دنیا پر است از زدو بندهای اینچنین و چه دنیای عجیبی! اما من خوشحالم که تو هستی و مونس و مرحم همه ناملایماتی و من در آغوش تو آرام گرفتم. من در بر تو سرشار از آرامشم، مرا خاص خودت گردان!
خدایا تو را سپاس که عنایتم کردی بسیاری از آنچه را که گر چه عایدات دنیایی ندارد اما بهره های علمی والاست!
دلتنگ علی(ع)هستم که حاضر نبود حتی دانه گندمی از دهان موری به ناحق جدا کند.
مولایم علی علیه السلام چه زیبا می گوید: «فرمان خدا قضای حتمی و حکمت، و خشنودی او مایه امنیت و رحمت است، از روی علم حکم می کند و با حلم و بردباری می بخشاید. خدایا!سپاس تو راست بر آنچه می گیری، و عطا می فرمایی، و شفا می دهی و مبتلا می سازی.سپاسی که تو را رضایت بخش ترین، محبوب ترین، و ممتازترین باشد، سپاسی که آفریدگانت را سرشار سازد، و تا آنجا که تو بخواهی تداوم یابد، سپاسی که از تو پوشیده نباشد، و از رسیدن به پیشگاهت باز نماند، سپاسی شمارش آن پایان نپذیرد، و تداوم آن از بین نرود. خدایا حقیقت بزرگی تو را نمی دانیم، جز آنکه می دانیم تو زنده ای و احتیاج به غیر نداری، خواب سنگین یا سبک تو را نمی رباید، هیچ اندیشه ای به تو نرسد و هیچ دیده ای تو را ننگرد، اما دیده ها را تو می نگری، و اعمال انسان ها را شماره فرمایی، و قدم ها و موی پیشانی ها(زمام امور همه) به دست توست . خدایا آنچه را که از آفرینش تو می نگریم، و از قدرت تو به شگفت می آییم و بدان بزرگی قدرت تو را می ستاییم، بسی ناچیزتر است در برابر آنچه که از ما پنهان، و چشم های ما از دیدن آنها ناتوان، و عقل های ما از درک آنها عاجز است، و پرده های غیب میان ما و آنها گسترده می باشد.»(خطبه160؛ ترجمه دشتی)
و ایشان رواشناسی در ارتباط با حالات روحی و چینش مسائل در ذهن افرادی که به دروغ به خداوند امید بسته اند دارند که بسیار زیباست، و مرا تسکین قلب است در همه امور. امام علی علیه السلام می فرمایند:
«به گمان خود ادعا دارد به خدا امیدوار است! به خدای بزرگ سوگند که دروغ می گوید، چه می شود او را که امیدواری در کردارش پیدا نیست؟ پس هر کس به خدا امیدوار باشد باید امید او در کردارش آشکار شود. هر امیدواری جز امید به خدای تعالی ناخالص است و هر ترسی جز از خدا نادرست است. گروهی در کارهای بزرگ به خدا امید بسته و در کارهای کوچک به بندگان خدا روی می آورند؛ پس حق بنده را ادا می کنند، و حق خدا را بر زمین می گذارند، چرا در حق خدای متعال کوتاهی می شود و کمتر از حق بندگان رعایت می گردد؟ آیا می ترسی در امیدی که به خدا داری دروغگو باشی؟ یا او را در خور امید بستن نمی پنداری؟ امیدوار دروغین اگر از بنده خدا ترسناک باشد، حق او را چنان رعایت کند که حق پروردگار خود را رعایت نمی کند، پس ترس خود را از بندگان آماده و ترس از خدا را وعده ای انجام نشدنی می شمارد، و اینگونه است کسی که دنیا در دیده اش بزرگ جلوه کند، و ارزش و اعتبار دنیا در دلش فراوان گردد، دنیا را بر خدا مقدم شمارد، و جز دنیا به چیز دیگری نپردازد و بنده دنیا گردد.»(خطبه 160؛ ترجمه دشتی)
همه این موارد بزرگی دنیا و غیر خدا را در دیده افرادی اینچنین می رساند؛ خدایا مرا از اینگونه بودن پاک گردان و از اینگونه شدن حفظ کن!
در این میان هستند کسانی که بدون هیچ تعهدی و بدون هیچ منافعی، برای رهایی دیگران از مشکلات گام بر می دارند و خود را هر چند مختصر به سختی می اندازند؛ اما چون فقط برای رضای اوست خداوند یقینا برای شان چندین برابر جبران خواهد نمود. و تو را به خاطر برکت وجود آنان شکر! آنان سراسر رحمت و برکت و موجب حرکتند، و آنان وسیله های فیض و رحمت تو بر زمینند.
