...تـــــــــــــــــــــــــــــا خــــــــــــــــــــــــــدا

           هوسی است در سر من که سر بشر ندارم

من از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم

          دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی

من از او به جز جمالش طمعی دگر ندارم

          کمر و کلاه عشقش به دو کون مر مرا بس

چه شد ار کله بیفتد چه غم ار کمر ندارم

          سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی

که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم

         سفری فتاد جان را به ولایت معانی

که سپهر و ماه گوید که چنین سفر ندارم

         ز فراق، جان من، گر ز دو دیده در فشاند

تو گمان مبر که از وی دل پرگهر ندارم

        چه شکرفروش دارم که به من شکر فروشد

که نگفت عذر روزی که برو شکر ندارم

        بنمودمی نشانی ز جمال او ولیکن

دو جهان به هم برآید سر شور و شر ندارم

        تبریز عهد کردم که چو شمس دین بیاید

بنهم به شکر، این سر که به غیر سر ندارم

مولانا