چقدر زمان سریع می گذرد و انگار بندهای زندگی، مدام بیشتر می شوند، و تو را از آن چیزهایی که دوست داشتی، چیزهایی که آرمان تو بودند، مدام دور و دور و دورتر می کنند...
تو را دور می کند از چیزهایی که حتی فکر کردن به آنها به تو آرامش می داد، و اهتمام و پرداختن کامل به آنها اصل زندگی تو بود...
زمان می گذرد و تو مشغول دنیا می شوی...!
چه خوب است که گاه گاهی یادت از گذشته بیاید و دلتنگ علی(ع) شوی، و تمام آن لحظاتی به خاطرت آید که با سر کردن با نهج البلاغه گویا شاگردی ایشان را می کردی...!
اما افسوس...!
می خواهم یکی از دغدغه های گذشته را یادآور شوم؛ دغدغه ای متعلق به هفت سال پیش که این دغدغه در وجود هر کسی، کمال و اوج گرفتن به منتها درجه ممکن خود را می طلبد؛ شاید هم این دغدغه، در این ذهن در نوسان، کمال یافته باشد ...؛ نمی دانم!
دغدغه مذکور: باور و عشق ورزی به خداوند و شکل گرفتن فلسفه زندگی
