اثر روحی و اخلاقی گریه بر امام حسین(ع)
***
گریه بر خوبان اثر روحی در افراد دارد که نوعی بازدارندگی از ظلم بر دیگران و به خصوص خوبان و نیز نیرویی بازدارنده در فرد ایجاد می شود تا از تبدیل شدن به یک فرد ضد ارزش و خوبی ها، مانع شود.
مسلما بی جهت نیست که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند که بر مثل جعفر باید گریه کن ها گریه کنند؛ اما این سخن، برای چیست؟
چرا باید گریه کردن بر خوبان تاریخی و همیشگی شود؟
به نظر می رسد دلیل آن این است که خوبی ها بمانند، و در خاطر تاریخ ثبت شده و مدام یاد آوری شود که ارزشها کدام است و ضد ارزش ها کدام؛ و به هوش باشیم که مبادا از کسانی باشیم که ارزش را ذبح می کنند.
نیز گفته شده، به این مضمون که ما برای لطف به امام حسین علیه السلام، نمی رویم عزاداری کنیم؛ بلکه کارکرد این عزاداری برای خود ما لازم است.
بله این بیان درست است؛ تبیین آن اینگونه می تواند باشد که ما هر سال این عزاداری را تکرار می کنیم تا اینکه شاید به فردی اخلاقی تبدیل شویم، برای این که ظلم را از همه زوایای زندگی مان پاک کنیم، برای این که به انسانیت احترام بگذاریم، برای اینکه عشق بازی با خدا را از حسین علیه السلام بیاموزیم، برای اینکه برای خدا شدن را به عینه ببینم؛ و بدانیم که زمانی چنین افراد والایی بودند؛ و حال، این عزاداری ها، باعث می شود این همه ارزشهای گرانقدر انسانی، در میان بحبوحه مادیات و ژستها و تکبرهای مختلف دنیوی، هیچ گاه به فراموشی سپرده نشود.
عزاداری بر حسین علیه السلام، حسینی که سراسر رنگ خداست و از آن محمد مصطفی صلی الله علیه و آله وسلم است، خوبی ها را یادآوری می کند.
یکی از صحنه های کربلا نمایش عشق حسین علیه السلام به خداست و برای او بودن اوست؛ اینها همه کلاس درس انسان شدن است.
